Książka Pani Swojego Czasu – moje refleksje po lekturze

Pani Swojego Czasu

Właśnie skończyłam czytać książkę. Zajęło mi to 2 wieczory oraz parę 15 min seansów, w sumie tydzień. W głowie myśli kłębią się jak szalone, więc z góry przepraszam że może wyjść chaotycznie i długaśnie. Obiecuję jednak że przed naciśnięciem magicznego przycisku „publikuj” przeczytam parę razy moje wypociny i postaram się aby dało się to przetrawić. Dobra to o co tyle szumu? Ano oczywiście o książkę Pani Swojego Czasu. Jeżeli jakimś cudem nie znacie jeszcze Oli Budzyńskiej to koniecznie wpadnijcie na jej bloga. Ale możecie też najpierw dokończyć czytać moje przemyślenia na temat jej książki, a dopiero potem zagłębić się w jej świat.

Książka Pani Swojego Czasu

Jak trafiłam na Panią Swojego Czasu?

W sumie to nawet nie pamiętam jak trafiłam do Pani Swojego Czasu. Podejrzewam, że po prostu w trakcie buszowania po internecie i szukania ciekawych blogów, ponieważ to ostatnio moja ulubiona rozrywka w wolnym czasie. Nie czytam już Pudelka w celu odmóżdżenia się ani żadnych portali informacyjnych które niosą jedynie depresyjne newsy o kolejnych zdarzeniach w naszym kraju i na świecie. Nie jestem oczywiście do końca wyoutowana. Jadąc do/z pracy słuchamy radia więc czasem trafiam na wiadomości, a poza tym mój Chéri informuje mnie o najważniejszych wydarzeniach dnia. To mi wystarcza.

Tak więc trafiłam na bloga Pani Swojego Czasu w momencie w którym trwała właśnie przedsprzedaż książki. Przeczytałam parę postów, zakochałam się w fanpage’u i zapragnęłam kupić książkę. Pomyślałam że zamiast skakać po postach i tematach mogę przecież poczekać na książkę, która w sposób skondensowany i zharmonizowany przekaże mi najważniejsze treści. Dodam jeszcze że do tej pory uważałam się za osobę dość dobrze zorganizowaną. Mimo że odkąd poznałam Chéri  przestałam jakiekolwiek planowanie na papierze, to jednak w zeszłym roku zorganizowałam przecież nasze wesele, jednocześnie pisząc pracę magisterską, zdając egzaminy, pracując na pełen etat oraz prowadząc bloga na boku. Dlaczego więc kupiłam książkę? Trochę z ciekawości, ponieważ już po paru tekstach które przeczytałam na blogu zauważyłam że sposób zarządzania sobą w czasie prezentowany przez Olę zupełnie odbiega od tego jak ja go rozumiałam do tej pory.

Zaprzeczenie

Po przeczytaniu pierwszych 20 stron stwierdziłam że to nie książka dla mnie, bo ja nie jestem typową matką Polką, która sama gotuje, sprząta, pierze, prasuje, robi zakupy dla całej rodziny. W końcu ja jestem kobietą wyzwoloną. Pierze Chéri bo ma mniej ubrań niż ja i szybciej sytuacja wymusza na nim ustawienie pralki przy okazji z moimi rzeczami. Zakupy robimy razem wracając z pracy. Razem również gotujemy. Nie prasujemy w ogóle, a odkąd rozstaliśmy się z panią sprzątającą porządki robimy we dwoje wtedy kiedy są naprawdę koniecznie (czyli nie częściej niż raz na tydzień). Stwierdziłam jednak, że książkę fajnie się czyta więc będę kontynuować.

Wątpliwości

Po kolejnych 20 stronach stwierdziłam że może to jednak książka dla mnie. Mimo bowiem mojego wyzwolonego umysłu i fakcie że w naszym domu panuje równouprawnienie i partnerstwo, nie rzadko zdarzało mi się jednak miewać poczucie winy. Nachodziły mnie wątpliwości, że może Chéri zasługuje na lepszą żonę, taką która mu ugotuje, wyprasuje, wypierze, posprząta no i będzie myła te okna co najmniej 4 razy w roku. Reakcje ludzi na wiadomość o tym, że to Chéri rano szykuje lunch do pracy podczas gdy ja się maluję bywają bowiem mało podbudowujące. I mimo że wiem że Chéri wcale nie marzy o takiej żonie i nie czuje się nieszczęśliwy, to jednak etykietka „wyrodnej żony” nie jest bynajmniej przyjemna do noszenia.

Dzięki Budzyńskiej postanowiłam porzucić te myśli i przestać przejmować się tym co inni uważają. Z uśmiechem na twarzy czytałam fragment książki gdzie wyraża swoją opinię na temat mycia okien tym bardziej że dzień wcześniej dokładnie o tym samym rozmawialiśmy z Chéri (on też nie rozumie idei mycia okien i wcale nie wymaga ani ode mnie ani od siebie, żebyśmy myli te okna częściej niż raz w roku latem). Utwierdziłam się w przekonaniu iż to że nasz dom odbiega od standardów wcale nie oznacza że jest gorszy. To że nie jestem perfekcyjną panią domu i wolę spędzić czas czytając książkę niż myjąc okna wcale nie oznacza iż powinnam mieć z tego powodu wyrzuty sumienia.

Negacja

Kolejne strony przyniosły istną rewolucję w moich poglądach co do organizacji. Zarządzanie sobą w czasie nie jest po to, aby wszystko upchnąć w kalendarz a potem zrealizować? Multitasking jest zły i obniża efektywność? Toż to normalnie herezja. Przecież dowodem na moje zorganizowanie jest właśnie to że im więcej się na mnie wrzuci to ja i tak wszystko ogarnę. Nieważne że odbędzie się to kosztem mojego snu, czasu wolnego czy po prostu zdrowia psychicznego i w efekcie stanę się zrzędliwa i niezadowolona. Ważne że odhaczyłam wszystkie zadania.

Te „herezje Budzyńskiej” zmusiły mnie do zastanowienia się nad sobą i przemyślenia dlaczego odkąd poznałam Chéri przestałam planować. Szybko doszłam do wniosku, że stało się to przez mój sposób rozumienia planowania (żeby upchnąć i zrobić wszystko). Doprowadziło mnie to do momentu kiedy 40h mojej etatowej pracy wybijało zazwyczaj w środę, ponieważ pracowałam po 12-13h dziennie. Po powrocie do domu uczyłam się na studia, weekendy spędzałam od 8 do 20 na zjazdach i spałam po max. 4-5h dziennie. Ale przecież byłam świetnie zorganizowana, bo w pracy szłam na przód a z egzaminów miałam same bardzo dobre.

Kiedy poznałam Chéri mój świat stanął na głowie. Mimo najlepszego poziomu organizacji nie byłam w stanie go „wcisnąć” w mój harmonogram bez wykreślenia czegoś w zamian. A już od pierwszego spotkania wiedziałam że co jak co ale na pewno nie jego powinnam z tego planu skreślić. To wtedy przestałam planować i zaczęłam płynąć z prądem co oczywiście odbiło się na pracy, na czymś w końcu musiało. O dziwo stałam się jednak bardziej zadowolona z życia, wyspana a świat się nie zawalił. Aby zmniejszyć swój czas pracy musiałam nauczyć się asertywności, zacząć odmawiać wyświadczania przysług i skoncentrować się na własnych obowiązkach zawodowych. Przestałam planować ponieważ mój mózg zaczął kojarzyć organizację (o zgrozo!) z brakiem czasu i braniem na siebie nadmiernej ilości obowiązków.

Bingo

Budzyńska kupiła mnie w 100% (a przecież to ja kupiłam ją) rozdziałem o samodyscyplinie. Jak ja nie cierpię wymówek: nie mam talentu, nie potrafię się tak zmotywować do nauki jak ty, itp. Ja też nie jestem geniuszem, nie pamiętam tekstu po jednokrotnym przeczytaniu i nie mam magicznego sposobu na motywację. Po prostu jak wiem że mam egzamin to siadam i się uczę. Cenię swój czas i na pewno nie chcę uczyć się ponownie na poprawkę. Jak chcę się nauczyć języka obcego to wkuwam słówka. Jak widzę że dom pokrywa centymetrowa warstwa kurzu to szukam pani sprzątającej albo sama biorę się za mopa.

Podsumowanie

Nie czytałam nigdy żadnych książek o samorozwoju, zarządzaniu czasem czy planowaniu bo po prostu nie wierzę w magiczne sposoby na motywację. Nie cierpię planowania zamiast działania. Wierzę w systematyczność, efektowną pracę i samodyscyplinę. Cieszę się, że Pani Swojego Czasu właśnie tym wartościom przyklaskuje. Cieszę się, że przeczytałam książkę Pani Swojego Czasu i zrozumiałam że planowanie jest fajne i wcale nie ma na celu doprowadzenie mnie do tego, żebym znowu spała po 5h dziennie. Zrozumiałam że mogę żyć po swojemu, mieć czas na relaks i przyjemności jednocześnie będąc zorganizowaną. No i cieszę się, że Ola wcale nie chce mnie „zmotywować” do mycia tych wstrętnych okien.

Dzięki Ola!

PS. A teraz idę działać!

7
Tags: blog lifestylowy, lifestyle, pani swojego czasu, recenzja

Related Posts

by
Previous Post Next Post

Comments

  1. Również słyszałam o tej Pani i jej naukach nastawienia… paradoksalnie nie mam czasu na przeczytanie książki… chociaż może uda się to zrobić właśnie w weekend majowy 🙂 p.s po dłuższym czasie wróciłam do blogowania, więc serdecznie zapraszam także do siebie 😉

    1. Odpowiedz

      Książkę czyta się naprawdę szybciutko i w dodatku rozdziały są dosyć krótkie, także można czytać spokojnie po 15 min dziennie bez przerywania w środku „myśli” (tego nie lubię bardzo 🙂 Pozdrawiam i na pewno wpadnę.

  2. Odpowiedz

    Myślałam, że jestem sama z takim zdaniem na temat mycia okien 😀 😉
    Książkę miałam kupić, ale w końcu nie kupiłam. Cięgle się jednak nad tym zastanawiam.

    1. Odpowiedz

      Trzeba by było stworzyć grupę wsparcia dla kobiet z taką opinią o myciu kobiet, żebyśmy nie czuły się osamotnione 🙂 A książkę polecam. Pozdrawiam

  3. Odpowiedz

    Wiesz, dla mnie najgorsze co może być to planowanie, a potem nie realizowanie niczego, bo nie mam kiedy, bo planowałam 😉 czaję się na książkę PSC, choć obiecałam sobie, że nic nie kupię zanim nie przeczytam tego co mam;) dzięki za ten wpis, chyba złamię swoje postanowienie 😉

    1. Odpowiedz

      Ja też nie lubię planowania dla samego planowania 🙂 Zdecydowanie wolę po prostu iść na żywioł. Ale książkę polecam gorąco, mi trochę poukładała w głowie. Pozdrawiam

  4. Odpowiedz

    Bardzo lubię podjejście Oli do tematu zadań i w pełni się z nią zgadzam. Jako właścicielka fimry, jako mama, jako żona i osoba która ma swój dom z ogrodem gdzie pracy nie brakuje. Sporo czytałam jej bloga, po ksiażkę jeszcze nie sięgnęłam. Czekam na audiobook bo uwielbiam coś dobrego słuchać podczas koszenia trawy 🙂

    1. Odpowiedz

      Bardzo polecam książkę. Fajnie się czyta, bo rozdziały są dość krótkie więc naprawdę można przeznaczyć jedynie parę minut dziennie na lekturę a potem wprowadzać zmiany w swoim życiu 🙂 Pozdrawiam

    • Ewelina
    • 1 sierpnia 2017
    Odpowiedz

    Piękna galeria skad plakaty? Podobaja mi sie 🙂

    1. Odpowiedz

      Plakaty w salonie? Większość ze sklepu Złote Plakaty. Pozdrawiam

  5. Odpowiedz

    To masz tak jak ja, dziwnie na mnie patrzą, że nie biegnę po pracy do sklepu by wracać do domu obładowana siatami, że nie planuję w sobotę sprzatania całego domu, że nie robię kanapek mężowi do pracy ! No ale cóż, tak właśnie sobie życie ułożyłam z mężem, by obojgu było nam dobrze 😉 Mycie okien? Mało spotykane u mnie zajęcie 🙂
    Na audiobook się czaję jak kot pod płotem 😉

      • Justyna
      • 3 grudnia 2017
      Odpowiedz

      Właśnie 🙂 nie zawsze to co wypada czy przyjęło się że tak wypada, pasuje wszystkim. Najważniejsze to żyć tak żeby być samemu szczęśliwym a nie zadowalać wszystkich wokół 🙂 Pozdrawiam

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

66 shares

O autorze

Mam na imię Justyna

Mam na imię Justyna

Zapraszam Cię do lektury mojego bloga, na którym dzielę się przygodami związanymi z urządzaniem naszego domu oraz renowacją mieszkania moich rodziców i pomysłami DIY.